Phú Quốc

Tot ziens Cambodja en hallo Vietnam. Een nieuw land. We zijn zo benieuwd. Vanuit Sihanoukville hadden we samen met Jani en Pauli de bus naar Phú Quốc geboekt. Eerst gingen weer terug naar Kampot om daar vervolgens op een andere bus te stappen die ons naar de grens met Vietnam bracht. Wat nogal een dingetje was. Blijkbaar zijn ze daar heel ouderwets. Jarno, Pauli en ik hadden ons visum digitaal. Wat vrij normaal lijkt in 2019, toch? Nee, hier moesten we 5 dollar per persoon extra voor betalen want we hadden het uit moeten printen. Wat echt ronduit belachelijk is. Maarja, we wilde het land in. Dus het beste wat je kan doen, is gewoon je mond houden, het betalen en de grens over gaan.
We reden verder naar Hà Tiên waar we de boot pakte naar het eiland Phú Quốc. Daar splitste we op omdat Jani iets anders had geboekt dan wij. Hij had het Phu House geboekt en wij Yen Trinh Bungalows. Hij vond het te duur, terwijl 't maar om een paar euro ging. Na een korte taxi rit kwamen we aan bij ons verblijf. Ook nu reden we weer een stuk over een slechte zandweg en dan is het altijd maar afvragen waar je terecht komt. Maar dit was een prachtig verblijf. We waren de enige daar dus hadden het zwembad helemaal voor ons alleen. Echt super. S' avonds hebben we scooters gehuurd om ons avond eten te scoren. Omdat het al laat was, was er niet veel meer open. Uiteindelijk kwamen terecht bij een wegrestaurantje vol met locals die geen Engels spraken. We hadden ook geen idee wat we bestelde. Altijd leuk verassingen. En wat vonden die mensen het leuk dat we daar waren. Ze zwaaide, lachten en keken naar hoe we de noodles met stokjes aten. En het koste maar 1 euro per schaal. Wat echt heel erg goedkoop was, want we zaten alle 3 bomvol.

De volgende dag spraken we met Jani af voor 't ontbijt om vervolgens naar een de Phú Quốc Prison te gaan. Onderweg zouden we nog een waterval tegenkomen die we ook graag wilde zien. Het weer was erg wisselvallig. Dan was 't heel heet en dan goot 't weer van de regen. Je kon echt merken dat het regenseizoen eraan kwam. Pauli had de navigatie en zou ons naar de waterval leiden. We reden over zandwegen die door de modder slecht begaanbaar waren. Onze slipper en voeten zaten onder. De scooter waren vies en op een gegeven moment hadden we 't gehad en lieten de waterval lekker zitten. Het was gewoon niet te doen. Dus we besloten naar de Phú Quốc Prison te gaan.

De officiële naam van de gevangenis is Coconut Tree Prison. De gevangenis was in 1949 gebouwd door de Franse kolonisten en in 1967 tot 1971 werd het door de Amerikanen gebruikt om de Vietnamese communistische soldaten gevangen te zetten. Het was met zijn 400 hectare en 14 verschillende sectoren de grootste gevangenis in het zuiden van Vietnam in deze tijd. Deze plek stond ook bekend om zijn wrede martel methodes. Er waren zeker 45 verschillende manieren van martelen die werden uitgevoerd op de Vietnamese soldaten. In 1995 werd de gevangenis tot een officieel historisch monument verklaard.

Toen we daar aankwamen leek het net weer een concentratie kamp. Overal was prikkeldraad. We liepen naar binnen door een grote poort die bedekt was met prikkeldraad. Zodra we binnen kwamen zagen we de zogenoemde Tiger Cages. Het leek wel een soort extreeme konijnenren. Ze waren ongeveer een halve meter van de grond, zelfs rechtop zitten was niet mogelijk. Sommige waren voor een persoon en in sommige werden 5 personen gepropt. In de Tiger Cages waren beelden gelegd van gevangenen om een meer realistisch beeld te creëren. Nou, dat was gelukt hoor. Iest verder stond een soort van zeecontainer. Hier werden gevangenen soms dagen, zo niet weken, ingestopt. Ze hadden geen licht of lucht en vaak hadden ze probleem aan hun ogen als ze eruit kwamen. Overdag zou 't snikheet zijn geweest, terwijl het 's nachts ijskoud was. Ze mochten niet naar de wc, dus waren verplicht het gewoon op de plek te doen waar ze ook zaten en sliepen. Echt onvoorstelbaar. We waren er allemaal een beetje stil van. Alleen mensen kunnen zo wreed zijn. We liepen verder naar de barakken die stuk voor stuk waren gevuld met beelden die de meeste wrede martel methoden uit beelden. Toen barakken werden gebouwd hadden ze een onverharde grond. Hier door zijn er ruim 300 ontsnappingspogingen gedaan, waarvan er 41 succesvol waren. De gevangen groeven zich letterlijk naar buiten doormiddel van lepels. In een van de laatste barakken hadden ze zo'n soort tunnel nagebootst. De originele waren natuurlijk allang vernietigd. We liepen ondergronds langs die tunnel en kwamen naar een paar 100 meter weer boven en het goot ineens van de regen. Dus we besloten bij het restaurant wat te drinken en te wachten tot het over was. Zodra 't was gestop gingen we naar Phu House waar we op de rooftop bar bijkwamen van deze dag. Na een paar biertjes gingen we naar de Night Market om te gaan avond eten. Het was een mega chaos op de weg en de markt was heel druk. Overal waren kraampjes met souvenirs, kleding en lokale hapjes. We vonden een kraampje met wat hapjes om uit te proberen. Ze hadden een soort schelp, baby octopus, eieren met een oesters en zee-egels. Die zee-egels hadden we even laten zitten, die zagen er niet zo goed uit. Maar de rest hebben we wel geprobeerd en het prima om te eten. Echt heel erg lekker was het niet, maar we zijn wel weer een ervaring rijker.

De volgende dag gingen zat ons verblijf bij Yen Trinh Bungalows erop en we besloten 1 nacht in de dorm bij Jani te gaan slapen in het Phu House. Na het inchecken pakte we de scooter en gingen we opnieuw op pad. We gingen naar Dinh Cau Rock of te wel de Rock Temple. Dit was letterlijk een tempel op een rots. Het lag vlak aan de kust wat het plaatje heel mooi maakte. De golven van de zee braken op de rotsen rond om de tempel. Na een paar gave foto's te hebben gemaakt gingen we verder naar Starfish Beach. Dit strand is vernoemd naar, je raad het al, de zeesterren die hier graag op de zandbanken in het warme water liggen. We moesten best een stuk rijden met de scooters en weer een lang stuk over een zand weg. Deze weg was gelukkig wel goed begaanbaar en het weer was deze dag super. Dus niks geen slipperige, natte wegen. Naar een rit van zeker 45 minuten kwamen we aan het 't strand. Volgens Pia en Leo, de duitse meiden die we eerder hadden ontmoet, was dit strand  erg vervuild. Opzich viel het wel mee. Ja, er lag inderdaad afval, maar niet zoveel als ik verwachtte. We hebbeen ieder een aantal stukken afval weggehaald en in de prullenbak gegooid. Verderop op 't strand was een zandbank waar prachtige rode zeesterren oplagen. Sommige domme toeristen pakte ze op en maakte er foto's en selfies mee. Maar de meeste zeesterren gaan dood als je ze boven water houd omdat ze letterlijk stikken. We probeerde het te vertellen aan deze mensen maar ze wilde het niet horen of ze begrepen het gewoon niet. Wij hebben ze gewoon rustig laten liggen en op deze manier foto's van ze gemaakt en als ik heel eerlijk ben, vind ik die foto's mooier. Omdat je ze gewoon in hun natuurlijke omgeving hebt. Na een lange rit terug hebben we de scooter ingeleverd en we lekker uiteten geweest om Geralda, de moeder van Jarno, haar verjaardag te vieren. We gingen naar een Indisch restaurant waar we heerlijk hebben genoten van 't eten.

We moesten vroeg opstaan, want de volgende dag gingen we naar onze volgende bestemming. Ho Chi Minh-city. Een grote stad in het zuiden van Vietnam. Zin in!