Ho Chi Minh-city

Ho Chi Minh-city, ook wel bekend als Saigon, is de grootste stad in Vietnam. We boekte met z'n vijven (Mitch, Pauli, Jani en wij) een Airbnb appartement op de 16e verdieping van het Iconic 56 gebouw, in District 4. We hadden 3 grote slaapkamer, 3 badkamers en 2 balkons. Het appartement had een prachtig uitzicht over Ho Chi Minh-city. Het gebouw had bovenop een prachtig zwembad. Het was een rooftop infinitypool. Met een prachtig uitzicht en 's nachts was het nog mooier.

Mitch was al in HCMC en die was in de Tadashi Tattoo shop. Die liet echt een super gave tattoo met een wolf op z'n kuit zetten. Dus we boekte een taxi en gingen even bij hem kijken. Z'n tattoo zag er echt mooi uit en heel gedetailleerd.
Na Mitch even gedag te hebben gezegd, gingen wij naar de Food Market. Dit was een klein beetje anders dan we verwacht hadden. Het was niet echt een markt en dit was zeker een grote scam voor toeristen die niet weten wat een food market is. Er waren bijvoorbeeld ook geen locals, alleen maar toeristen. Maar ach, we hadden honger. Dus besloten ieder een gerecht te kiezen en te delen. We hadden porkribs, een broodje pulled pork en een raindrop cake. Een raindrop cake lijkt ook een regendruppel. Het is doorzichtig en er zit vaak een versiering in. Of het echt lekker was? Niet echt, maar vies was het zeker niet. Heel apart.
Na het eten zijn we terug gegaan naar ons geweldig, luxe appartement in District 4. We hadden 3 pizza's besteld en Game Of Thrones gekeken. Waarom zou je ook uit willen gaan als je zo'n vet appartement hebt?

De volgende dag besloten we naar de Cu Chi Tunnel Ben Duoc te gaan. Dat zijn tunnels die in de Vietnamoorlog werder gebruikt. Deze plek is onderdeel van een veel groter tunnelcomplex wat onder de heel Ho Chi Minh-city loopt. Deze tunnels werden door de Vietnamezen gebruikt om militaire campagnes voor te bereiden en nog veel meer dingen. In deze tunnels werden een grote hoeveelheid boobytraps geplaatst en de Vietnamezen wisten precies waar ze waren.

Met een grote bus gingen we met zijn vijven richting die tunnels. Gelukkig was 't niet ver, we hoefden maar 2 uur te rijden. Het sarcasme spat er weer lekker vanaf. We maakte een korte tussenstop bij een galerij waar gehandicapte Vietnamezen kunst maakte. Het waren prachtige kunstwerken. Mooie schilderijen, schalen en andere mooie dingen. Jammer genoeg kun je niets meenemen als je aan het backpacken bent. Het kan alleen maar kapot gaan. Wat ik erg jammer vind. Ik ben zelf erg van 't verzamelen van souvenirs uit 't buitenland. Maar het is niet anders. We stapte de bus in en gingen verder naar de Cu Chi Tunnels. Toen we daar aankwamen kregen we eerst een lekkere propoganda video te zijn. In die video werden vooral de Amerikanen (The enemy) zwart gemaakt. Je zag in slechte zwartwit kwaliteit hoe de Vietnamezen lachend aan het oorlog voeren waren. In die video werd vooral getoond hoe ze de Amerikanen altijd te slim afwaren en dat ze zo de oorlog gewonnen hadden. Zo zie je het verhaal ook is van de andere kant. Tijdens onze toer maakte we kennis met de tunnels. Hier mochten we een voor een proberen in te klimmen. Er was een kleine opening in de grond met een deksel, die weer was bedekt met bladeren. Ondanks dat het zo klein was, paste we er gewoon allemaal in. Soms zag je in de jungle grote zand bulten. Het leek erg op een termieten nest. Maar dit waren de lucht schachten voor de tunnels. In sommige bulten zag je nog kleine gaten zitten. Iets verder op stond een een local die een stuk of 8 verschillende boobytraps liet zien. Ze hadden allemaal roestige lange spijker van ongeveer 30 cm lang. Deze werden vaak met gif of met uitwerpselen in gesmeerd. Dit deden ze om de soldaten een langzame dood te laten sterven.  Later kwamen we bij de originele tunnels, deze waren zo smal dat Jarno er absoluut niet door heen zou kunnen kruipen, maar ik denk dat ik er nog wel doorheen zou kunnen. Aziatische mensen zijn over het algemeen ook maar kleine mensen.
Bij de Cu Chi Tunnels sad ook een schietbaan. Hier kon je met allemaal verschillende zware wapens schieten. Jarno zijn ogen glunderde. Hij wilde dit zo graag een keer doen. Dus hij koos 3 wapens uit. Een Ak-47, een M1 Grande en een machinegeweer. De eerste 2 had hij 10 kogels die hij samen met Mitch deelde. Het machinegeweer deelde hij met mij. Wat was dit een gaaf en machtig gevoel om met dit soort krachtige wapens de schieten. En het voelde ook erg stoer. Na het schieten gingen we terug naar de tunnels. Ze hadden een aantal tunnels ruimer gemaakt zodat toeristen er door heen konden kruipen. Wat echt wel heel gaaf was. Het was ontzettend benauwd en warm. Ik kan mij niet voorstellen dat je je weken lang soms moest verschuilen in dit soort gangen. Ook in deze tunnels kon ik mij prima verplaatsen, maar de jongens hadden er toch wel wat meer moeite mee. Zeker voor Jarno zijn knieën was 't niet echt handig, maar dit was wel iets was je gewoon moest ervaren. Na even wat te waren bijgekomen van de benauwde tunnels gingen we terug naar Ho Chi Minh-city.

Na een avond weer lekker gerelaxed te hebben in ons appartement besloten we de volgende dag verder te reizen. Jani besloot, in verband met zijn 3 maanden visum, in Ho Chi Minh-city te blijven. De dag van ons vertrek wilde we graag nog 1 ding doen. Op Netflix staat een serie Streetfood met een aflevering over Ho Chi Minh-city. Dit laat je kennis met een Vietnamees dametje die een heel bijzonder soort streetfood verkoopt. Mudcreapers. Dat zijn een soort slakken. Dit moesten we wel gaan proberen. We kregen ze gekookt in een soort crème bouillon geserveerd en de bedoeling was dat je ze zo uit hun huisje zou slurpen. Misschien kun je je het niet voorstellen maar het was echt heel lekker. We kregen ook nog een soort escargot slakken geserveerd met chilli, zout en peper. En noodles met een soort schelpen? Ik heb eigenlijk echt geen idee wat er bij de noodles zat. Maar 't was wel lekker.
Na afscheid te hebben genomen van Jani, gingen we samen met Mitch en Pauli naar Mũi Né.