Langkawi

Het was ongeveer 4 uur varen van Penang naar Langkawi. We kwamen aan in het stadje Kuah waar we een taxi pakte naar de andere kant van het eiland, naar Pantai Cenang. Hier hadden we een hostel geboekt, die soort van 2 namen had. The honey badger hostel of Hostel 19. Volgens mij konden ze gewoon niet kiezen.
Toen we aankwamen hadden beiden zoiets van: 'hmm, oke'. Het hostel zag er uit alsof er een paar zeecontainers op elkaar waren gestapeld en we hadden ook geen airco op onze kamer, maar op de gang. Ach, we zouden hier toch maar 2 nachtjes slapen.

We leerde Scott Girard uit Canada kennen. Een bijzondere man, met een bijzonder verhaal. Scott was ergens rond de 50, denk ik, hij had in een werk ongeluk z'n nek, rug en schedel gebroken en heeft daar chronische pijn aan overgehouden. Hij was afgekeurd en leefde van zijn uitkering. Dus hij besloot, nadat zijn broer vond dat hij wat moest gaan doen, om de wereld over te reizen.
Hij wees ons de weg naar Cenang Beach en naar het dichtstbijzijnde restaurant. Jarno en ik gingen opzoek naar wat te eten en dan vonden we bij een lokaal, klein restaurant. Daarna liepen we verder naar het strand. We liepen eerst door een lange gezellige winkelstraat, vol met restaurants, hotels en natuurlijk winkels. Deze straat liepen we rustig door terwijl we alles op ons af lieten komen, daarna zochten we een rustig plekje op het strand waar we lekker hebben genoten van een drankje.

Omdat het toch best wel veel lopen was naar het dorp, huurde we een scooter. Zo konden we toch wat makkelijker ons verplaatsten en zo konden we wat meer van het eiland zien. Als eerste wilde we graag naar The Seven Wells Waterfall. Dit was ongeveer een half uurtje rijden door de prachtige jungle van het eiland en je rook het ook. Je rook echt een geur vol zuurstof en geuren van bomen en planten. Langs de weg zaten overal groepen apen. Gewoon een beetje te relaxen langs de kant van de weg.
We kwamen aan bij de waterval, maar we moesten eerst nog een behoorlijk stuk klimmen. Je kon 2 kanten kiezen: of je kon aan de voet van de waterval lekker in het koele water zwemmen of je kon nog verder naar boven en daar een prachtig uitzicht hebben en daar zwemmen. Wij kozen het eerste, want het was toch wel heel warm en we wilden zo snel mogelijk zwemmen. We liepen nog een stukje door, tot we aan kwamen bij The Seven Wells Waterfall. Wauw! Hij was zeker 30 meter hoog, mooie rond rotsen vormde de waterval en de dichte, groene jungle er omheen maakte het plaatje volledige af. Het water was heerlijk koel en genoten van alles om ons heen.
Op de terugweg, zagen we iets heel bijzonders. Een Brillangoer. Dit is een zwarte aap, met in zijn gezicht iets licht blauw of grijs. Deze soort aap is heel zeldzaam en is bijna een ernstig bedreigde diersoort. En dit aapje zat gewoon langs ons pad, blaadjes te eten. Helemaal niet bang. Dit was heel bijzonder.

De volgende dag wilde we een Island Hopping toer gaan doen. Dit betekend dat je in een paar uur meerdere eilanden bezoekt. Deze toer was, al door een aantal mensen bij ons hostel, aanbevolen. We vertrokken rond een uur of 8 's ochtends naar een kleine haven waar we op de boot konden stappen. Het was een klein open bootje met een mega motor erop. Onderweg naar het eerste eiland, wat Palau Dayang Bunting heette, ging de boot heel erg hard. Maar bedoel dan ook heel erg hard, zo hard dat 't niet eens meer leuk was om op die boot te zitten. Er waren redelijke golven, dus de boot klapte soms zo hard op het water dat het gewoon zeer deed aan je rug. Maar goed, we kwamen aan bij Palau Dayang Bunting. We stapte uit bij het ecopark en vanaf daar was er een pad dwars door de dichte jungle. Er werd ons afgeraden ook maar iets van plastic mee te nemen in verband met alle apen. En ja hoor, langs het pad zaten families van apen. Ik denk dat we zeker een stuk of 25 apen zaten. Die apen zaten gewoon te wachten tot er een toerist kwam met een plasticzak. Want een plasticzak betekend: eten. De apen stormde een voor een op de plasticzakken af en grepen ze uit de handen van toeristen en begonnen zich daarna te goed te doen aan het eten of drinken wat erin zat.
Het pad leidde tot een meer, Lake of Pregnant Maiden. Er is een soort legende over het water van dit meer, dat als je van dit water drinkt, dan wordt je zwanger. Laten we dat maar even niet doen. We namen een lekkere frisse duik in het meer wat er prachtig uitzag. Het was omringd door de intens dichte jungle van het eiland, wat een sprookjesachtige sfeer gaf.
Na een tijdje gingen we terug naar de boot., maar we moesten een behoorlijke tijd wachten. We haalde wat koffie en dronken deze op de kade op. Waar we niet over nagedacht hadden was dat die apen, ook hier konden komen. Dus wij zaten daar, lekker te genieten van onze koffie en lunch. Werd ineens de zak uit Jarno z'n handen getrokken, z'n koffie viel om en de apen gingen er vandoor met onze lunch. Dat was echt heel erg dom van ons. Maar ja, niks aan te doen.
We stapte op de boot die weer net zo hard over water scheurde als de heen weg, waardoor ik helemaal geen foto's heb kunnen maken. We scheurde langs een aantal eilanden en we stopte vervolgens weer bij Eagle point. Hier kwamen de zeeardenen om eten op te vissen uit de zee. De zeearenden werden wel gevoerd, maar hierdoor zaten er extreem veel. Ze vlogen heel hoog in de lucht en om hun beurt maken ze een duikvlucht naar beneden om het eten te pakken. Ondanks dat er niks natuurlijks aan was, was het een erg mooi schouwspel.
Onze laatste stop was op een eiland waar ik de naam niet van weet. Maar het was een prachtig eiland met witte stranden, azuur blauwe zee, palmbomen en het hele strand zat vol met apen. Jarno en ik hebben letterlijk niets anders gedaan dan gekeken naar hoe de apen plasticzakken van de toeristen afpakten en zich te goed deden aan al het lekkers wat erin zat.

Na het Island Hopping gingen naar de Langkawi SkyCab. Dit was soort skilift, die helemaal de bergen in ging. Het was heel erg hoog maar we wilde het allebei graag doen, alleen heb ik behoorlijk last van hoogtevrees. We stapte in een van de karretjes die ons mee naar boven nam. We hadden echt een prachtig uitzicht. Aan de ene kant, zag je prachtige bergen bedekt met dichte en onverstoorde jungle. En als je goed keek, zag je The Seven Wells Waterfall. Van bovenaf zag de waterval en nog mooier uit. Aan de andere kant zag je de azuurblauwe zee met wat eilanden. Ondertussen gingen we steeds hoger en hoger. Eigenlijk scheet ik 7 kleuren, maar ik dacht ik laat mij niet kennen. We kwamen aan bij de eerste stop, hier zou je een prachtig uitzicht hebben maar we waren letterlijk in de wolken. Dus veel uitizcht hadden we niet. Jarno liep naar de rand toe, leunde er een beetje overheen om toch nog wat leuke foto's te maken. Ik bleef maar een beetje van de rand weg, maar Jarno vind het volgens mij erg leuk om mij dan een beetje te pesten. 'Kom Lot, even een foto van ons samen bij de rand.' zegt hij dan. Op de weg terug, was ik blij want ik kon eindelijk naar beneden. We kwamen bij de karretjes en bleek dat dit een tussenstop was en je moest eerst nog verder omhoog voordat je naar beneden kon. Joepie....
De karretjes zag je om de beurt verdwijnen in de wolken en toen was het onze beurt. We stapte in en ook wij verdwenen in de wolken. Boven, onder, rechts en links van ons waren er wolken. Je zag helemaal niks. Wat ik niet zo fijn vond, maar Jarno, ja wanneer vind Jarno iets eng? Nooit toch? We kwamen aan bij het hoogste punt en Jarno stond erop dat we naar de SkyGlide en SkyBridge gingen. Hij was mij gewoon weer aan het pesten, want ik wilde helemaal niet en voordat ik iets kon zeggen, stond meneer met een brede glimlach de kaartjes te halen. Ik kwam hier dus echt niet onderuit.
We gingen naar de SkyGlide, die niks aan was. Het was een slome lift op een achtbaan rails die niet harder ging dan 10 km per uur. Aan het einde van de SkyGlide was de SkyBridge. Je kwam eerst bij een platform die over liep in de brug die leidde naar een andere bergtop. De brug is zo'n 85 meter hoog. Jarno liep voorop en stapte behoorlijk door, hij vond het prachtig, maar ik vond het echt heel erg eng. Jarno maakte foto's over de reling en filmde alles om zich heen. Terwijl ik na een paar stappen al niet meer verder durfde. Omdat het beste waaide, kon je de brug een heel klein beetje voelen bewegen en dat vond ik heel eng. Jarno kwam terug en hield m'n hand vast zodat we het samen zouden doen. Alleen Jarno stapte zo enthousiast door dat ik over m'n grens heen ging en in janken uitbarstte. Na een goede peptalk, besloot ik samen met Jarno verder te lopen. In het midden van de SkyBrigde hadden ze een paar glasplaten. Hier kon je overheen lopen en zo kon je recht naar beneden kijken. 85 meter naar beneden. Dit sloegen we over en we liepen door tot het einde van de brug. Er was een klein plateau waar je op kon staan en zo kon je weer van een ander uitzicht genieten. Tenmiste als er geen wolken waren. Omdat we niet verder konden moesten we tot mijn grote geluk terug over de SkyBrigde. Jarno pakte m'n hand weer vast en we gingen er weer voor. Halverwege de brug kwamen we opnieuw aan bij die glasplaten en Jarno maakte een filmpje en foto van zichzelf hoe hij er opstond en hoe diep het was. Het was wel echt een bucketlist thing to do. Dus omdat ik zag dat die plaat Jarno hield, wilde ik het ook proberen. Het duurde even maar uiteindelijk stond ook ik op die glasplaat. Maar of ik het nu leuk vond.. maar ik heb het wel gedaan. Ik was gewoon heel blij dat we nu weer naar beneden konden.

Eenmaal beneden konden we gratis naar een bijzonder kunst museum. Het had allemaal 3D schilderijen die waren geschilderd op muren en vloeren waardoor je op de foto's echt gave effecten kreeg. In de avond besloten we naar de nachtmarkt te gaan om avond eten te scoren. We haalde van alles door elkaar. Lamsvlees, kip, vis, garnalen en dingen waarvan we niet weten hoe het heet. Maar het was wel lekker. Die nachtmarkten zijn echt ideaal om van alles te proeven voor een prikkie.

Onze laatste dag op Langkawi gingen we op zoek naar een cadeautje voor Collin zijn eerste verjaardag. Dus er pakte de scooter en gingen richting Kuah. Hier zou een groot winkelcentrum zitten. Maar het was meer een soort spookstraat. Alles was dicht en verpauperd behalve de winkel die we nodig hadden. Na lang tewijfelen en even gebeld te hebben met Evan en Wilma zodat ze ons konden helpen bij een keuze, hadden we leuke schoentjes gevonden. We reden terug, leverde onze scooter in en gingen we naar een El Torros, een rooftop bar. We hadden een lekker wijntje, lekkere tacos en een prachtige zonsondergang.

De dag daarna was het alweer tijd om verder te gaan naar onze volgende bestemming... De mooiste eilanden van Maleisië.