Bohol, Bataun

We hebben een record verbroken. Nog niet eerder deze reis hebben wij zo lang gereisd als deze keer. Vanuit Brunei pakte we  om 8:00 AM de bus naar Kota Kinabalu, dat duurde ongeveer 9 uur, daarna moesten we dat een uur of 7 wachten tot we naar het vliegveld konden. Om 2.10 AM pakte we het vliegtuig naar Manilla in de Filippijnen, waar we 2,5 uur moesten wachten, om daarna weer naar Cebu te vliegen. Daar kwamen rond 9:00 AM aan. Ja, inmiddels hadden we er 25 uur opzitten, maar we waren er nog niet. We moesten met de taxi naar de haven waar we met de boot nog 2 uur naar Bohol moesten varen. Daar hadden we afgesproken met Jani, die Finse jongen waar we al eerder mee samen hadden gereisd. Samen met Jani kochten we een bus kaartje om nogmaals 1,5 te reizen naar ons nieuwe onderkomen, het Bataun Hammock Hostel. Een leuk simpel hostel, met leuke hutjes en ontzettend lieve mensen. Toen we daar aankwamen hadden we zeker 32 uur aan reizen erop zitten. Die avond ontmoette we 2 Singaporean, Marcus en Eileen. Met hun aten we avonds wat en drinken we wat biertjes.

De volgende dag huurde we scooters en gingen we naar een waterval. De Panhangog Twin Falls. Volgens Jani was dit een van de mooiste watervallen van het eiland. De route richting de waterval was prachtig. We kwamen langs groene rijstvelden, met palmbomen er door heen, kleine dorpjes en prachtige bossen. Het duurde niet lang of we gingen van de gewone weg af. We reden over een hobbelige zandweg tot we bij een huisje kwamen met wat locals. Hier konden we onze scooters laten staan en moesten we 20 peso betalen, ongeveer 30 cent. Met een stijlen trap liepen we naar beneden en toen kwamen we aan bij de Panhangog Twin Falls. Een spoorkjesachtig plaatje. De groene, dichte jungle met daar door heen 2 watervallen. Het water had door het kalk een heldere blauwe kleur. Wauw. Hier moesten we wel even een duik nemen. We genoten ernom van deze prachtige plek, maar ook niet te lang want we moesten ook nog andere dingen bekijken. Nadat we de scooters weer hadden gepakt gingen we bij een leuk strandtentje wat eten en daarna reden we door naar een Tarsier Sanctuary. Tarsiers zijn kleine primaten, niet veel groter dan je vuist, maar het zijn geen apen. Je kunt ze meer vergelijken met de Maki's van Madagascar. Ze hebben grotere ogen dan hun hersens. In de sanctuary moesten we heel stil zijn. Tarsiers kunnen namelijk gestrest raken van geluid. Het zijn voornamelijk nachtdieren en overdag verschuilen ze zich, dus we moesten goed onder grote bladeren naar ze zoeken. Gelukkig waren er een aantal tour guides die ons de beestjes aanwezen. Wat waren ze schattig. Super grote ogen en ze hadden ook echt van die handjes. Echt heel bijzonder om ze in het echt te zien. Na de sanctuary gingen we richting de Chocolate Hills voor de zonsondergang, die adembenemend zou moeten zijn door het bijzondere landschap. Gelukkig waren we precies optijd. We dronken boven op de heuvel een biertje bij een restaurant en daarna konden we nog een stuk omhoog om de zon nog mooier te zien zakken. Het uitzicht was prachtig en zeker met al die heuvel. De lucht kleurde helemaal paarsroze en de heuvel kregen daardoor een bijzondere gloed.

De volgende dag moesten we onze spullen alweer inpakken. Samen met Jani gingen we met een tricycle, een soort omgebouwde brommer tuktuk ding, naar de bushalte om daar een bus te pakken naar Anda.