Borneo, Sandakan

Met de bus gingen we vanaf Kota Kinabalu naar Sandakan. Onderweg genoten we van de prachtige natuur van Borneo. Je zag oude bomen vol met lianen zo langs de weg staan en prachtige uitzichten over het oerwoud. Na ongeveer een uur of 2 veranderde de jungle in kilometers palmolie plantages. Zo ver tot het ook reikte zag je die plantages. Toen kwam het besef eigenlijk wel binnen hoe erg het eigenlijk is. Zoveel oerwoud kapot gemaakt voor dit soort plantages.
In die bus rit die in plaats van 6 uur, zeker 8 duurde, kreeg ik een sms. Daarin stond dat ons hotel die wij hadden geboekt voor die nacht gecanceld was. Huh?! Wij hadden niet aangegeven dat we niet zouden komen en we zouden kunnen inchecken tot 2 uur nachts? We hadden geen internet en nauwelijks bereik. Ik probeerde toch het nummer te bereiken van booking.com. Na een paar keer proberen kreeg ik eindelijk gehoor en vroeg ik gelijk waarom ze dit hadden gedaan, want het was echt een belachelijke actie. Ik kreeg te horen dat OYO, het bedrijf dat de reserveringen regelt van ons hotel, het had gecanceld en dit hadden ze gedaan omdat ik niet had aangegeven of ik zou komen.  We hadden voor we weg gingen geen mail of informatie gehad dat we dit moesten aangeven en überhaupt nooit hoeven doen. Dus ik zei boos tegen de vrouw aan de lijn dat ik deze actie erg onbeschoft vond en ze bood gelijk aan om voor ons een nieuwe boeking te maken met korting. Vlak voor dat alles in orde was, viel de verbinding weg en we kregen het nummer niet meer te pakken. Nog een keer proberen, en nog eens. Uiteindelijk kreeg ik weer iemand aan de lijn die het gelijk regelde, ook met die korting. Prima toch? We kwamen aan bij het Hotel Lutana, een leuk, oud hotelletje met ontzettend lief personeel in een pauperwijk, waar de ratten en kakkerlakken de straten domineerde. Ja, dat meen ik sirieus. De eigenaresse vond het ook maar een raar verhaal dat OYO zoiets deed. Gelukkig hadden er in elk geval een bed.

Na heerlijk te hebben uitgeslapen scoorde we bij het English Tea House een lekker ontbijtje met een prachtig uitzicht. Daarna gingen we Sandakan in. Sandakan is een vieze stad, waar de riool en de uitlaatgassen je misselijk maken. Ratten, kakkerlakken en zwerfkatten liepen overal op staat. Kun je het je voorstellen? Zo'n gore stad op Borneo? We gingen naar de Harbor Mall, een groot winkelcentrum bij het water. Het was een saai winkelcentrum waar niet veel te beleven viel. We besloten maar om lekker roti te scoren en een potje te gaan bowlen bij de bowlingbaan vlak bij ons hotel en op tijd te gaan slapen.

De volgende dag wilde we eigenlijk naar de Orang Utan Sanctuary en de Bornean Sun Bear Conservation Center gaan, maar we kwamen er te laat achter dat het al vroeg sluit. Dus we moesten nog een dag wachten om er heen te kunnen. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag gingen die kant op. Eerst gingen we naar het  Bornean Sun Bear Conservation Center, want deze ging ook als eerste sluiten. De beren die ze hier opvangen zijn voor al galberen of beren van de illegale handel. Of ze ook weer terug in het wild werden geplaatst, dat weet ik niet. Ze hadden een hoge route van vlonders langs de hokken van de beren. De hokken waren groot, zo groot dat er hier en daar verrekijkers stonden zodat we de beren konden zien. De Bornean Sun Bears zijn de aller kleinste beren ter wereld. Zelfs kleiner dan een herdershond. Nadat we de route hadden afgelopen en het Bornean Sun Bear Conservation Centre uit liepen, gingen we richting het Orang Utan Sanctuary. Dit is een bedrijf die jonge orang-oetans die hun moeder zijn verloren door illegale houtkap of door de illegale handel, opvoeden en ze als ze er klaar voor zijn weer vrij laten in de natuur. Prachtig toch? Het was voedertijd en de puberende orang-oetans waren aan het stoeien en klieren. Bij de babies konden we niet kijken in verband met bacteriën, maar die pubers waren al super om te zien. Het leken net mensen met heel veel haar. Ook hun groepsdynamiek leek om dat van mensen. Je had een populaire jonge man en hij had het meisje. Zodra hij even wegging probeerde een andere jonge man haar aandacht te trekken en zij... Zij moest van beiden eigenlijk niets weten en wilde gewoon eten. We hebben echt van ze genoten en toen ze het eten kregen kwam die groepsdynamiek nog beter naar voren. Je zag duidelijk wie er als eerste mocht eten en wie als laatste. Na te hebben genoten van deze jonge orang-oetans gingen we naar het voederplatform. Hier zouden we de volwassen dieren kunnen spotten, maar een van de verzorgen zei dat het fruit seizoen was en de toeristen waren ontzettend luidruchtig. Dus de kans was klein dat ze zouden komen. Orang-oetans zagen we niet, maar wel een leuke zwarte eekhoorn.

Na 3 nachten in Hotel Lutana te hebben gezeten wilde we wat meer in de stad zitten. Sandakan was echt niets aan, maar we moesten daar wachten omdat we een 3 daagse toer hadden geboekt bij Seek Sophie om wilde orang-oetans te spotten. Dus we boekte 3 nachten bij Hotel London. We besteede onze tijd vooral aan uitslapen, eten en naar de bioscoop gaan. We konden voor ongeveer 6 euro met z'n 2e naar de bioscoop.
Op onze laatste dag in Sandakan werden we om half 1 opgehaald om naar het Kinabatangan Wildlife Sanctuary te gaan. Zin in!